معنی کنایه از تحمیل کردن

بار کردن، بار نهادن، سربار کردن، به گردن‌گذاشتن، تکلیف کردن، وادار کردن

تکلیف، نامیل‌خواهی، گردن‌باری، مجبورسازی، واداشتگی

سر بار کردن (مصدر) بار کردن بار نهادن، بگردن گذاشتن، کاری را بکسی فرمودن که فوق طاقت او باشد.

بار برنهادن، برآوردن نیاز خویشتن از کسی خواستن

ابرز، افرض، اوقع، شرج، عبء، مهمه

ضریبه، فرض، قوه

لوبی

imporre

Anlegen, Antun, Anziehen, Aufsetzen, Umlegen, Veranstalten, Sattel (m), Satteln

Bestreuen, Strapazieren, Streue (f)

بار بر کسی نهادن

تحمیل. [ت َ] (ع مص) بار برنهادن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی) (دهار) (ترجمان جرجانی ترتیب عادل بن علی). چیزی را بر دیگری حمل کردن. (فرهنگ نظام). بارنهادگی و زیرباربردگی. (ناظم الاطباء). || فرمودن کسی را به برداشتن و کردن کار. (منتهی الارب) (ناظم الاطباء) (از اقرب الموارد) (ازقطر المحیط). کسی را برداشتن فرمودن. (آنندراج). کسی را واداشتن بر چیزی. (فرهنگ نظام). || شغلی از کسی درخواستن. (تاج المصادر بیهقی) (زوزنی). تحمیل حاجت، برآوردن نیاز خویشتن از کسی خواستن. (ازمنتهی الارب) (از ناظم الاطباء): چون به خدمت سلطان رسید و آن تحمیلات را ادا کرد استاد بوبکر در حضرت بود. (ترجمه ٔ تاریخ یمینی چ 1 تهران ص 431).

تحمیل واقع. [ت َ ل ِ ق ِ] (ترکیب اضافی، اِمص مرکب) نزد بلغا عبارتست از آنکه وجود عینی رادر وقوع حالی حملی لطیف پیدا کند، و سببی در بیان آورد که آن چیز از آن غرض پدید آمده است. و آن حال ازاین معنی حاصل شده. مثال در صفت ستون سنگین، شعر:
چو نزدیک ستون شه بار آورد
ستون پیشش به یک پای ایستاده.
کذا فی جامع الصنایع. (از کشاف اصطلاحات الفنون).

بار کردن، کاری را به زور به عهده کسی گذاشتن. [خوانش: (تَ) [ع.] (مص م.)]

کاری به‌زور بر عهدۀ کسی گذاشتن،
پیغام،

856